Frangeš Mihanović reljefne je ploče dovršio 1938. godine, a originalne sadrene modele oba reljefa autor je iste godine poklonio Gliptoteci. Izrađene su u visokom reljefu sa širokim, mekim i zaobljenim plohama, bez previše detalja, u sličnoj maniri kao i konjanička figura.
Na reljefu Pomirenja Tomislav je postavljen kao središnja figura, okrenut frontalno prema gledatelju. Za ruke drži srpskog kneza Zahariju i bugarskog kralja Petra, koji su zajedno sa svojim pratiteljima prikazani u profilu. Prizor odiše Tomislavovom staloženošću i dostojanstvom ističući snagu tada najuglednijeg vladara na Balkanu.

Drugi reljef prikazuje krunjenje Tomislava. Njegov lik i ovdje se nalazi u središtu kompozicije kako u profilu, ogrnut plaštem, kleči poduprt o mač. S njegove lijeve strane svećenik s mitrom na glavi stavlja mu krunu, a iza njega stoje dvije muške figure. Radi se također o svećenicima, od kojih prvi u ruci drži evanđelje, a drugi kraljevske simbole, jabuku i križ. S desne strane kompozicije, iza Tomislavovih leđa, stoje još tri figure ratnika koji u rukama drže zastavu, mač i luk, simbole snage koju Tomislav posjeduje.

Reljef Krunidbe postavljen je na zapadnoj strani praznog postamenta 1941. godine i stajao je ondje neposredno do postavljanja spomenika. Reljef Mirenja tada nije ni postavljen jer je, prema mišljenju tadašnje vlasti, bio izrađen u „štrosmajerovskom duhu“.

U trenutku konačnog postavljanja konjaničke figure 1947. godine Frangešov prizor Krunidbe postao je politički nepoželjan te je u listopadu iste godine objavljen natječaj za izradu novih reljefa za spomenik kralju Tomislavu. Temu krunidbe zamijenila je mornarica kralja Tomislava, a u natječaju koji je objavljen u listopadu 1947. sudjelovali su kipari Ivan Sabolić, Želimir Janeš, Velibor Mačukatin, Vjekoslav Rukljač i još nekoliko autora, čija imena nisu objavljena. Prvu nagradu na natječaju dobili su Ivan Sabolić i Želimir Janeš, koji su i izveli nove reljefe. Janeš je dobio zadatak načiniti novi prizor mirenja srpskog i bugarskog vladara, dok je Sabolić trebao uprizoriti mornaricu kralja Tomislava. Drugu i treću nagradu dobili su Velibor Mačukatin i Vjekoslav Rukljač. Skice u sadri koje je izradio dio sudionika natječaja čuvaju se u Gliptoteci HAZU i ovom su prilikom prvi put pokazane javnosti. Od izloženih skica atribuirane su Rukljačeva i Sabolićeva Mornarica te Mirenje Velibora Mačukatina, dok su autori ostalih skica ostali nepoznati.

U ugovoru za izradu reljefa koji je Sabolić potpisao 1948. godine navedeno je da bi figure koje su previše potisnute u kut autor trebao približiti sredini da bi dobile logičnu vezu s ostalim dijelom reljefa, tako da se izvedeni reljefi kompozicijski razlikuju od prvotnih skica. Žiri je primjedbu imao i kod Janešova Mirenja, pa je autoru dano u zadatak da se desna strana reljefa zgusne kako bi središnji prikaz dobio odmak.

Novi reljefi razlikovali su se od Frangešovih originala ne samo tematski već i oblikovno. Reljefi Sabolića i Janeša puno su dinamičniji, s više detalja, u više planova. Na reljefu Mornarice središnja Tomislavova figura sa zasukanim mačem oko pasa čini prvi plan, u drugom planu do njega s lijeve i desne strane stoje naoružani vojnici, dok se u pozadini naziru brodovi. Na Janešovu Mirenju središte kompozicije čine Tomislav te srpski knez Zaharija s lijeve i bugarski car s desne strane. Zaraćeni vladari izvedeni su u visokom reljefu, u prvom planu, pružajući ruke jedan drugome, pri čemu je hrvatski kralj stavljen u pozadinu. U pratnji svakog vladara sa svake strane nalaze se po dva vojnika.

I Saboliću i Janešu to je bio jedan od najranijih većih izvedenih radova nakon završene Akademije likovnih umjetnosti u Zagrebu, gdje im je obojici profesor bio Antun Augustinčić. Realizam u prikazu lica i draperije, izražena narativnost te izmjenjivanje planova plitkim i visokim reljefom ono je po čemu se novi reljefi udaljuju od Frangešovih, a elementi su koji se mogu pripisati Augustinčićevu utjecaju.

Ne osporavajući pritom umjetničku vrijednost novih reljefa, ipak je neupitno da su Frangešovi originali oblikovanjem primjereniji konjaničkoj figuri koja se nalazi na postamentu, iako i jedna i druga kompozicija odišu idealiziranom i herojskom atmosferom koja je nužna za tu vrstu spomenika.

Osnivanjem hrvatske države 1991. godine na spomenik se vraćaju Frangešovi originali. Brončani reljefi lijevaju se prema sadrenim modelima pohranjenima u Gliptoteci i zajedno s hrvatskim grbom postavljaju na spomenik 1991. godine. Reljefi Janeša i Sabolića tada su uklonjeni i pohranjeni u dvorištu palače Grlečić-Jelačić na Gornjem gradu, gdje se i danas nalaze. U medijima je u nekoliko navrata upozoravano na njihov neprikladan smještaj i propadanje, kao mjesto pohrane spominjala se i Gliptoteka HAZU, ali seljenje do danas nije realizirano.